BACK | Karin Trenkel

 

Karin Trenkel is een kunstenaar met een dubbele handicap. Ze maakt graag dingen die lelijk zijn en ze is te bescheiden!

Dat heeft beslist ook nadelen, vooral als je haar galeriehouder bent. En dat was ik een tijdje. Slechts heel sporadisch is het me gelukt om werk van Karin te verkopen. Maar ja, ik had überhaupt erg weinig succes als galeriehouder, ik ben er zelfs een jaar mee opgehouden, dus dat zegt allemaal nog niks over de kwaliteiten van Karin.

Ik ben nog altijd gefascineerd door haar werk en begrijp inmiddels ook de kracht er van. Het werk van Karin zag ik voor het eerst in het Groothandelsgebouw in Rotterdam. Ergens op de eerste verdieping stond op een lullig soort namaak grastapijtje een dikke ronde bunkerachtige picknicktafel, gemaakt van asfalt of beton of iets dergelijks. Er lag wat papieren rommel omheen en er stond, heel raadselachtig, een oranje verkeersvlaggetje bij. Pfft. Werkelijk niet te doen zo lelijk en onaantrekkelijk. Een installatie of een beeld, een tafel gewoon één op één. Ik snapte er geen bal van. Daartegenover hingen een drietal geknutselde landschapjes aan de wand. Ik er op af, want ik hou heel erg van knutselkunst. Hmmm, van dezelfde maker, Karin Trenkel, nooit van gehoord.

Van dichtbij waren die landschapjes nogal ‘in your face’. Trespa, plastic fineer, zwarte gipsschroeven er dwars doorheen, kaal spaanplaat, stukjes dakleer, aluminiumtape en klodders gips. Niks geen ‘mooie’ kunstenaarsmaterialen maar alles rechtstreeks uit de goedkoopste bouwmarkt. Ik vond het brutáál!  Maar het had wel wat! En toch ik kon het niet rijmen. Aantekening gemaakt in mijn notitieboek.
Nu hangt één van die landschappen bij mij in de studio. Ik kijk er elke dag naar, en het verveelt me nooit.

Denk ik terug aan die lelijke betonnen tafel, dan begrijp ik nu pas wat ze gedaan heeft: Ik heb (toen ik nog twintig was) wel eens  6 uur lang in de regen, hartstikke blut, met een hongerige maag op een gore grijze Duitse Rastätte staan wachten op een lift naar huis. Het gevoel van verlatenheid dat me daar bekroop vergeet ik nooit meer. Het niemandsland en tegelijkertijd ook het allemansland van een Rastätte is als lokatie het summum van vervreemding. Dat beeld in het Groothandelsgebouw, die betonnen picknicktafel op dat veldje, bracht me de ergernis van iets lelijks, maar haalde ook de diepte van dat gevoel en die verlorenheid weer naar boven.

Karin draait met haar materiaalgebruik en aanpak altijd alles om. Alles is net steeds anders dan je denkt dat ze bedoelde. Haar werk lijkt braaf maar in wezen maakt zij shock-art. Alleen zijn haar provocaties subtiel en ingebed in een traditionele vorm en stijl. Haar provocaties gaan onderhuids en ondergronds en je moet even de tijd nemen om te kijken. Al haar werkstukken zijn bewerkelijk en heel zorgzaam gemaakt. Hoe simpel ze ook lijken, ze zijn altijd het resultaat van uitentreuren monnikenwerk. Karin rust niet voordat haar werkstukken een rotsvaste innerlijke logica hebben. Vorm, inhoud, omkeringen en betekenis, het moet allemaal kloppen, al zul je haar daar zelf echt nooit over horen.

Maar een reeks schilderijen annex landschappen maken met het meest triviale bouwmarktmateriaal dat voorhanden is, dat is wél lef. Of een pure kindertechniek gebruiken, precies zoals peuters op de kleuterschool. Propjes verfrommelen en daar dan een plaatje of een beeld van maken. Dat moet je durven! Of een zaalgrote installatie van papieren dat ze vel voor vel zelf eerst beschilderd heeft. Ik zucht iedere keer weer diep, wanneer tot me doordringt hoeveel werk en doorzettingsvermogen er voor nodig is geweest! En dat steevast voor werk dat intrinsiek bescheiden is, nooit trompettert, werk waar je in eerste instantie nogal makkelijk overheen kijkt.

Paul van den Berg 2011

www.karintrenkel.nl