BACK | Tamara Kemp

Hoe rijk en armzalig is het geheugen. Dit zeer kleine, minimale werkje, een anoniem zwart/wit-kiekje uit de jaren 60, belichaamt voor mij een heelal aan herinnering en emoties. De idyllische foto is gevuld met avontuur van het kind-zijn, royaal aanwezige moederliefde, in retrospectief zelfs sexy. De wereld nog onbeschadigd, onaangetast.

Maar het beeld is vaag, heeft geen kleur, de blikken zijn afgewend, alles in feite onherkenbaar. Maar toch; dit ben jij. Dit is jouw moeder. Daaromheen zweeft een universum aan zwarte gaten, een bleek planetarium van onuitgesproken kleuren, ons geheugen. Die fantastisch gebrekkige projectie die ons leven vormt. Een juweeltje van een kunstwerk.