BACK | Drawings
Waarom hou ik van deze tekening? Er valt hier eigenlijk zóveel uit te destilleren; ik heb Mario de Brabandere nooit ontmoet maar toch ken ik hem door deze prent. Uit deze tekening kan ik een voorliefde voor geometrie aflezen, een vrij rationele inslag maar nergens rigide. Houdt van karretjes en gekke mobielen, statisch bewegende kunst. Geeft ruimte aan het toeval, heeft humor, en oog voor het ongerijmde. Oog voor esthethiek ook. Én hij kent zijn klassiekers! Hij wéét dat hij op de de schouders van Malevich staat. Kun je gewoon zíen.
Op het oog een ruwe tekening in houtskool maar met uiterste precisie en beheersing gemaakt. Vakmatig een knipoog naar de klassiek geschoolde (romantische) kunstenaars van weleer. Maar waar kijk je naar? Naar een gebeeldhouwde monoliet of een zwart sleutelgat? Een uitgebalanceerde totem of een symbolisch geladen ingang naar een duistere wereld? Ook hier weer zoals zo vaak: grote emoties verborgen in een gedisciplineerde vorm.
In de teken- en schilderkunst bestaat er een klein genre, dat van de trefzekere schets. De tekening die in één beweging, met één potloodhaal of kwaststreek is gemaakt.
Net als in de kunst van van de oosterse kalligrafie kan dit alleen worden uitegvoerd door een hand die in conditie is en door een oog dat buitengewoon scherp kijkt. In het flodderige schetsje en de snelle potloodkrabbel toont zich de meester. Schijnbaar achteloos, maar ráák!
Dood en eenzaamheid op een sierlijk scheepje dat regelrecht uit de klassieke oudheid lijkt te komen varen, de wind vol in het zeil. Uiteraard, de dood vaart altijd mee, maar lijkt hier de enige passagier. Moedeloos van verlatenheid hangt het skeletje over de reling, de blik op verveeld depressief. Zó vrolijk word ik hier van!
Bovenstaande tekening is van beeldhouwer Jaap Mooy, de meeste ‘zijdelingse’ kunstenaar van de IJmuider kring, de kunstenaarsclub waar gezuip en kwade dronk nadrukkelijk de toon bepaalden.
Hier een zwierig getekend maar nogal venijnig portretje van schilder Jon Marten, met hoed en stijve pik, zijn ego ten voeten uit.